storyteller and content creator
เรามองว่าสิ่งที่อันตรายที่สุดทางการเมืองคือการอยู่แต่ใน “ห้องเสียงสะท้อน” ของคนที่คิดเหมือนกัน และทำเป็นมองข้ามเรื่องที่ไม่ดีของฝั่งตัวเอง ไปพร้อมๆกับหาทางเอาจุดเสีย (ซึ่งบางอันก็เป็นจุดเล็กๆ) ของฝั่งที่ตัวเองไม่ชอบมาขยี้เพื่อความสะใจ
การออกตัวแรงโจมตีใครบนโลกออนไลน์ แต่สุดท้ายพอพบว่าตัวเองเข้าใจผิดเพราะมีข้อมูลไม่มากพอ ก็ลงเอยด้วยการไม่ดริฟท์จนสีข้างถลอก ก็ออกมาขอโทษกันไป
ความสัมพันธ์เรากับคณะอักษร จุฬา ไม่ค่อยสู้ดีนัก ตั้งแต่วันแรกที่สอบติด เพราะใจจริงเราไม่ได้อยากเข้าที่นั่น เราอยากเข้าสถาปัตย์ ที่ม.ลาดกระบัง เพื่อไปเรียนภาพยนตร์กับเพื่อนหญิงม.ปลาย ที่เป็นรักแรกของเรามากกว่า แต่เราไม่มีปัญญาวาดรูป และดันเก่งเรื่องวิชาการ ประกอบกับโดนกระแสกดดันจากที่บ้าน เลยต้องมาเข้าคณะที่แทบจะเป็นรร.คอนแวนต์ อย่างเสียไม่ได้
เพื่อนสนิทกันคุยได้ทุกเรื่อง เช่นเดียวกับพ่อแม่ก็มักบอกกับลูกว่ามีอะไรก็เล่าให้ฟังได้ ถึงอย่างนั้น ก็มีคนจำนวนไม่น้อยเลือกที่จะเล่าปัญหาชีวิตลงบนเว็บบอร์ดสาธารณะ โดยใช้แอคเคานท์เป็นชื่อปลอม
เราเป็นคนที่มีอาการ social anxiety หรือโรควิตกกังวลในการเข้าสังคมร่วมกับ กับ Asper’s Syndrome มาตั้งแต่เด็ก (ตอนนี้ก็อายุ 30+ แล้ว) และรับบริการด้านสุขภาพจิตมาจากหลายแหล่งทั้งสถาบันจิตเวชศาสตร์สำหรับเด็กโดยเฉพาะ โรงพยาบาลรัฐ และโรงพยาบาลเอกชน
THANYANAN 