Posted by
“ชาติเป็นสิ่งสมมุติ”
เราคิดแบบนั้นตั้งแต่ 7 ขวบ ทั้งๆ ที่ตอนเด็กๆ เราเข้าเรียนในโรงเรียนที่เคร่งพุทธศาสนา และปลูกฝังแนวคิดชาตินิยมอย่างเต็มที่ ความรักชาติในใจของเราถูกตั้งคำถามอย่างหนัก เมื่อดู “ฟุตบอลโลก 1994”
นั่นเป็นการดูฟุตบอลครั้งแรกในชีวิต เราตื่นมาดูกับคุณพ่อ พ่อของเราชอบทีมชาติบราซิลมาก และมีนักเตะในดวงใจคือ “โรมาริโอ”
ในวันที่บราซิลได้พิสูจน์ว่าพวกเขาคือทีมฟุตบอลที่เก่งสุดในโลก กับการชูถ้วย World Cup วินาทีที่นักพากย์บอกกับคนดูว่า โรมาริโอ เล่นให้กับบาร์เซโลน่าที่เสปน ทำให้เราสงสัยว่า
ทั้งๆที่บราซิลเก่งด้านฟุตบอลที่สุด แต่ทำไมนักบอลเก่งๆจากประเทศมหาอำนาจลูกหนัง ถึงต้องไปเล่นในยุโรป?
ความสงสัยดังกล่าว ทำให้เราเรียนรู้ว่า ประเทศที่พัฒนาแล้ว ประเทศกำลังพัฒนา และประเทศด้อยพัฒนาคืออะไร พ่อเราบอกว่านักฟุตบอลเก่งๆอยากมาเล่นในยุโรปเพราะประเทศแถบนั้นเป็นประเทศพัฒนาแล้ว ชีวิตพวกเขาจะสุขสบาย เราก็เลยเข้าใจตั้งแต่เด็กๆ ว่า คนเก่งย่อมคู่ควรกับประเทศที่ดีกว่า
พอได้คำตอบอย่างนั้น เราก็สงสัยอีกว่า ถ้านักบอลเก่งๆของบราซิลไปอยู่ต่างประเทศหมด คนบราซิลไม่โกรธเหรอที่นักฟุตบอลไม่รักชาติบ้านเกิดตัวเอง ทั้งๆที่ลีกบราซิลก็มีคุณภาพสูงมากอยู่แล้ว
จากคำถามนี้ทำให้เราพบคำตอบว่านักฟุตบอลบราซิลชุดแชมป์โลกนั้น เป็นที่ชื่นชอบของคนทั้งประเทศ และคนทั้งประเทศก็มีความสุขที่ได้เห็นโรมาริโอ ระเบิดประตูให้กับบาร์เซโลน่า (รวมถึงเบเบโต้, มาซิญโญ่, เมาโรซิลวา, ทัฟฟาเรล ฯลฯ อีกหลายคนที่เล่นในต่างประเทศด้วย) เราก็เก็ทขึ้นมาทันทีว่าไม่จำเป็นต้องอยู่บ้านเกิดเมืองนอน ก็เป็นที่รักของคนในชาติตัวเองได้
ฟอร์มอันร้อนแรงของแข้งเมืองแซมบ้าทำให้เด็กป.2 อย่างเรา ตระหนักรู้สองเรื่อง:
1. คนเก่งจะย้ายไปอยู่ประเทศที่พัฒนาแล้ว และ
2.ความสำเร็จส่วนตัวในเวทีโลกเทียบเท่ากับการทำประโยชน์ให้ชาติ
หลังจากนั้นใครจะมาปลูกฝังแนวคิดชาตินิยมอย่างไร เราก็ไม่รู้สึกอินอีกเลย และก็ตั้งเป้าหมายที่จะครอบครองพาสปอร์ตใบที่สองที่มาจากประเทศที่พัฒนาแล้วให้ได้
ขอบคุณโรมาริโอและพลพรรคนักเตะบราซิลจริงๆ ที่ให้เรามากกว่าความสนุกในเกมกีฬา
THANYANAN 