storyteller and content creator
สิ่งที่น่าสมเพชที่สุดในระบบการศึกษาไทยคือการที่คนใหญ่คนโตพร่ำบอกว่าเด็กไทยมีปัญหาขาด critical thinking มาตลอด ที่ผ่านมาก็มีความพยายามปรับหลักสูตรและวิธีการสอนของส่วนกลาง เพื่อให้เด็กกล้าคิด กล้าแสดงความคิดเห็น และมี critical thinking มากขึ้น
ความดีงามที่รัฐอยากให้เป็น หาใช่งานที่กลั่นกรองจากมันสมองของคนสร้างที่ต้องการให้งานของตัวเองเป็นสิ่งที่จุดประกายความคิดของคนในสังคม
เราถูกหลอกจากระบบการศึกษา จากสื่อ และค่านิยมทางสังว่า “ความเป็นกลาง” คือ “ความมีขันติธรรม” “ความมีสติไม่รีบตัดสิน” “ความคิดที่รอบคอบ ที่รอให้ทุกอย่างชัดเจนก่อนค่อยเลือกข้าง” หรือบางที ก็อวยความเป็นกลางว่าเป็นเรื่อง “คนที่เข้าใจโลก” “คนที่รู้จักวางตัวให้เหมาะสม” “คนที่มีวุฒิภาวะทางความคิด” โดยเพิกเฉยต่อความจริงอันน่าอัปลักษณ์ของความเป็นกลาง
ปัญหาเรื้อรังของสังคมไทยคือการหลับหูหลับตาเชื่อว่า คนทำตามกฎ = คนดี โดยไม่มีการตั้งคำถามต่อความจำเป็นของกฎนั้นแต่อย่างใด ซึ่งในเมื่อตั้งคำถามไม่ได้ ผู้คุมกฎก็ไม่สามารถเอากฎนั้นมาอ้างได้ว่ามันดีจริง
สิ่งหนึ่งที่แนวคิด “อำนาจนิยม” ทำร้ายสังคมไทย คือการกดหัวให้คนหงอกับผู้มีอำนาจเหนือกว่า และกร่างกับคนที่มีอำนาจเท่ากันหรือด้อยอำนาจมากกว่าแทน เพื่อชดเชยกับการที่ตัวเองโดนคนมีอำนาจเหนือกว่ากดหัว
