“ขวา” อย่างไรให้เถียงชนะ

---

ท่าทีที่น่ากลัวที่สุดของฝ่ายขวาในไทย ไม่ใช่การคลั่งเจ้า คลั่งชาติ หรือประณามพรรคฝ่ายค้าน หรือทำเป็นไม่เห็นปัญหาเชิงโครงสร้าง เพราะถ้าฝั่งขวาเสนออะไรมา ก็จะโดนฝั่งเสรีนิยมแหกได้หมด ท่าทีที่น่ากลัวคือ “นักกังขาเสรีนิยม” หรือ “นักเรียกร้องเสรีนิยมที่สมบูรณ์แบบ” ต่างหาก

หลักการคือตั้งคำถาม กังขา คาดคั้น คลางแคลงใจกับข้อเสนออีกฝ่ายอย่างถึงที่สุด โดยไม่ต้องเสนอคุณค่าอะไรของตัวเองลงไป ไม่ต้องบอกว่าตัวเองเป็นตัวแทนความเชื่อไหน แต่มาเพื่อ “จับผิด” อีกฝ่ายอย่างเดียว

ตัวอย่างเช่น ถ้าฝั่งเสรีนิยมเสนอว่าประชาธิปไตยต้อง inclusive แบบ bottom up ให้ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียทุกระดับมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ เราก็จะถามกลับว่า

1. ต่อให้ inclusive ไปก็ไม่รับประกันว่าจะมีทรัพยากรเพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของคนทุกกลุ่ม และเมื่อทรัพยากรไม่พอ ก็จะเถียงกันไม่จบว่าจะตอบสนองความต้องการของใครก่อน

2. แล้วเรามั่นใจได้อย่างไรว่าตัวแทนที่ include เข้ามาจะเป็นตัวแทนที่สะท้อนความต้องการของคนกลุ่มนั้นได้จริงๆ

3. แล้วจะ inclusive อย่างไรไม่ให้กลายเป็นมากหมอมากความ พูดไปพูดมาไม่มีการลงมือทำสักอย่าง แล้วถ้ารีบลงมือทำ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าที่ลงมือไปมาจากการรับฟังความคิดอย่างรอบด้านจริงๆ และเราจะรับฟังความคิดเห็นรอบด้านอย่างไรให้แก้ปัญหาได้เร็วและเห็นผลชัดเจนจับต้องได้ได้อย่างไร?

4. การแก้ปัญหาด้านโครงสร้างใช้เวลานานกว่าจะเห็นผล และไม่รับประกันว่าจะสำเร็จแน่นอนด้วย แต่ถ้าต้องการปรับโครงสร้างอย่างรวดเร็ว สังคมก็แตกแยกไปอีก ฝั่งเสรีนิยมจะแก้ปัญหานี้อย่างไร

5. และสุดท้าย เมื่อโดนถามแย้งไปว่าวิธีไหนดีที่สุด เราก็จะตอบว่า เราไม่รู้ว่าวิธีไหนดีที่สุด รู้แค่ว่าวิธีแบบเสรีนิยมจุดอ่อนเยอะมาก และไม่รับประกันว่าใช้ได้จริง ดังนั้นเราก็ใช้วิธีเดิมไปก่อน จนกว่าฝั่งเสรีนิยมจะคิดระบบที่สมบูรณ์แบบได้ละกัน

แค่นี่เราก็ชนะในการถกเถียงและไม่ดูโง่ไปพร้อมๆ กันได้แล้วล่ะ