Posted by ยอมแพ้ เราอ่าน “มันทำร้ายเราได้แค่นี้แหละ” ไปได้สามหน้าก็ขอวางลง ไม่ไหวจริงๆ รู้สึกโลกมืดมากๆ เลยต้องมานั่งตั้งสติพิมพ์ลงในโซเชียล แค่ประโยคในหน้าที่สามที่บอกว่า “นี่ประเทศไทย สิทธิมนุษยชนยังมาไม่ถึง” ในขณะที่ชาตะชีวิตของคนเขียน ณ ตอนนั้นอยู่หลังลูกกรง เราทนอ่านต่อไม่ได้จริงๆ
เราสนใจเรื่องของคนเขียนหนังสือเล่มนี้มากเป็นพิเศษ เพราะเราก็เคยกำกับและเป็นนักแสดงละครเวที ทำงานเดียวกับผู้เขียน
ละครเวทีที่เราทำ ก็พูดถึงปัญหาสังคม เช่นกัน ผิดกันแค่ว่าเนื้อหาที่เราทำมันออกมาตามขนบ “คนดี” พิมพ์นิยม สสส. แต่ละครเวทีที่คนเขียนแสดงเนื้อหาและมุมมอง ไม่เป็นไปตามขนบนั้น และกระตุกต่อมความไม่พอใจของผู้มีอำนาจเข้าให้
ละครเวทีเป็นหนึ่งในสื่อที่สะท้อนความจริงของมนุษย์ สร้างการถกเถียงทางความคิดในประเด็นที่ละครนำเสนอ และพื้นที่ตรงนั้นควรเปิดกว้างเสมอ เช่นเดียวกับการแสดงเรื่อง “เจ้าสาวหมาป่า” ละครที่ผู้เขียนกำกับและแสดง
สิ่งที่เลวร้ายที่สุดของเรื่องนี้คือ ละครเวทีเรื่องดังกล่าวจัดแสดงในปี 2556 ในสมัยรัฐบาลพลเรือนของยิ่งลักษณ์ แต่เมื่อเกิดรัฐประหารขึ้นในปี 2557 กลายเป็นว่าผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องโดนจับกุมย้อนหลัง ในข้อหาที่ร้่ายแรงระดับ ม.112 และผู้เขียนต้องระเห็จไปอยู่ในคุกถึงสองปีครึ่ง
ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบละครเวทีเรื่องใดก็ตาม “เสียงชม” หรือ “เสียงด่า” เท่านั้นคือสิ่งที่ผู้สร้างงานควรได้รับ ไม่ใช่การถูกริบอิสรภาพให้อยู่ภายในห้องขังสี่เหลี่ยมเป็นปีๆ
THANYANAN 