เคยถูก “จำได้” บ้างไหม

---

วันหนึ่งเมื่อปีก่อน มีความช็อค 7.1 ตามมาตรวัดริกเตอร์ เมื่อนั่งกินส้มตำอยู่ปากซอยและมีเด็กผู้ชายวัยไม่เกิน 10 ขวบเดินเข้ามาหา พร้อมยื่นมือถือ เปิดหน้าจอ Youtube ที่กด pause ไว้ที่ฉากหนึ่งของ music video ของแสตมป์ ที่มีเราอยู่ในนั้น

เด็กน้อยเอ่ยปากถามเราด้วยคำถามที่เดาได้ไม่ยากว่า “นั่นใช่พี่หรือเปล่าครับ?”

เรารู้สึกเหวอมาก แต่พยายามคุมสติและตอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “ใช่…นั่นเราเอง” พร้อมตระหนกเบาๆ ว่า จะมีคำถามที่น่ากระอักกระอ่วนใจตามมาหรือเปล่า อาทิ เจ๋งเนอะ ได้เป็นดาราด้วยอะ / พี่ทำงานในวงการบันเทิงเจอดาราเยอะไหม / เบล กับ กุ๊กไก่ ตัวจริงสวยปะ / ได้เจอแสตมป์ในกองถ่ายด้วยมั้ย บลา บลา บลา

โชคยังเข้าข้างที่พอ “อ๋อ” ปุ๊บ น้องคนนั้นรู้สึกฟินเหมือนปริศนาทั้งหมดไขกระจ่าง และก็เดินจากไปทันใด

ปกติเวลาเราเจอบุคคลสาธารณะในที่ต่างๆ เราไม่เคยเข้าไปทัก พูดคุย หรือขอถ่ายรูปใดๆ เพราะมองว่าทุกคนต้องการเวลาส่วนตัว ถ้าเป็นคนที่เราชื่นชอบในผลงาน เช่น ตอนเจอกับแอดมินเพจ “ขอบสนาม” โดยบังเอิญ ก็พูดชื่นชมจากใจสั้นๆ ว่า “เราชอบคลิปนายนะ ติดตามตลอดเลย” และเดินจากไป

ด้วยเหตุนี้เวลาถูกทักเพราะ “คุ้นหน้า” เราจะลำบากใจกับการถูก “จำตัวตนได้” มากๆ คือถ้าคนมาสนใจ “งาน” ที่เราทำ เราจะสนุกและคุยต่อได้ยาวๆ อย่างสดใส ร่าเริงและมีพลัง แต่นั่นเป็นคนละอย่างกันแน่ๆ การแค่ “จำได้เฉยๆ”

และถึงเราจะสนุกกับการแสดงพอประมาณ เราคิดหนักทุกครั้งเวลาจะเข้าฉากอะไรใดๆ เพราะ “หวูดดี้ คู” ก็มีธงในใจว่าอยากจะให้คนเห็นและจดจำเราแบบไหน

แต่เราก็ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของ music video ตัวนั้นนะ อะไรจะสมบูรณ์แบบไปกว่าได้เจอเต๋อ-นวพล ผู้กำกับที่เป็นไอดอลของตัวเอง แถมยังได้เงินกลับบ้านอีกด้วย

แต่นั่นล่ะ ในปี 2560 เราจะซื่อสัตย์ต่อตัวเองด้วยการทำงานที่ “หวูดดี้ คู” รู้สึกมีความหมาย และสนุกกับมันจริงๆ และต่อให้มีช่วงเวลาที่ลำบากใจ แบบเหตุการณ์ในร้านส้มตำ เราจะได้ยิ้มรับมันอย่างสบายใจ

ปล. พอเขียนเรื่องนี้ ทำให้นึกถึงน้องคนหนึ่งที่เป็นพนักงานบริษัท เธอได้เล่นเป็นนา่งเอก MV ให้กับเพลงของ Squeeze Animal ซึ่งเพลงนั้นนอกจากจะฮิตแล้ว ยอดวิวก็ถล่มทลายด้วย อยากรู้จังว่าน้องเค้าจะรู้สึกลำบากใจบ้างไหม เวลาเจอเพื่อนๆในออฟฟิศ หรือคนทั่วๆไปเข้ามาทัก