ปลายทางของการเอาชนะ

Simon Sinek กูรูทางธุรกิจเคยกล่าวไว้ในงาน Talks at Google ว่าในการทำธุรกิจจะมีคนอยู่ 2 กลุ่มหลักๆ คือ พวก Play to Win กับ Play to Play

Play to Win คือพวกทำเพื่อหวังผลอะไรสักอย่าง ที่เขาต้องการให้เกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้

Play to Play คือพวกที่ทำธุรกิจเพื่อปัจจุบัน มองเป้าหมายคือทำให้ธุรกิจมันเดินต่อไปได้เรื่อยๆ

Simon มองว่าเวลาพวก Play to Win มาเจอกับพวก Play to Play พวก Play to Win จะมักจะแพ้ภัยตัวเอง เพราะมัวแต่ไปโฟกัสเรื่องวิธีที่จะชนะคู่แข่ง สุดท้ายจะก็มาแรงแต่ไปเร็วเพราะหมดทรัพยากรและแรงใจจะไปต่อ

ขณะเดียวกันพวก Play to Play จะให้ค่ากับการทำงานของตัวเอง ณ ปัจจุบันมากกว่า สุดท้ายพวก Play to Play จะยั่งยืนในแนวทางตัวเอง โดยไม่สนว่าตัวเองจะอยู่อันดับไหนเวลาเทียบกับคนอื่น ก็เลยมีทางไปต่อได้เรื่อยๆ

Simon ได้ยกตัวอย่างสงครามเวียดนาม ที่กองทัพสหรัฐมาที่เวียดนามด้วยความหวังยิ่งใหญ่ ที่ต้องการหยุดคอมมิวนิสต์ไม่ให้แพร่ไปยังประเทศอื่น พวกเขามาพร้อมกับยุทโธปกรมากมาย ในขณะที่พวกเวียดกงรบเพื่อป้องกันตัวเอง ณ ปัจจุบัน ไม่ได้คิดว่าชนะแล้วได้อะไร หรือแพ้แล้วจะเสียอะไร

สุดท้ายทหารอเมริกันก็แพ้ราบคาบ

ฟัง Simon Sinek พูดแล้วทำให้เราอดนึกถึงเรื่องความสัมพันธ์ไม่ได้ ขณะที่คนๆ หนึ่งทุ่มทุกอย่างเพื่อให้ได้สถานะหรือภาพฝันที่ต้องการ กับอีกคนหนึ่งที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองและให้ใจเพราะจริงใจกับอีกฝ่าย ถ้าไปต่อได้ก็ไปต่อด้วยกัน ก็เท่านั้น

สุดท้ายแล้วพวกที่มาพร้อมความคาดหวัง ก็จะผิดหวังและถอยไปเอง ไม่ต่างอะไรกับ Tom Hansen ใน 500 Days of Summer

จริงๆ แล้วการมีภาพฝันหรือเป้าหมายที่ต้องการไปให้ถึงแล้วพุ่งไปทางนั้นไม่ใช่เรื่องเสียหาย ถ้าจะ Play to Win ก็แค่ซื่อสัตย์กับตัวเองว่าตอนนี้มันไม่ Win ก็แค่ไป Play Another Game ใหม่ ส่วนถ้าจะ Play to Play ก็แค่ปล่อยวางความคาดหวังทุกอย่าง และตอบตัวเองให้ได้ว่า เรามีความสุขกับปัจจุบันนี้จริงๆ หรือไม่ ถ้ามีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ ก็ไปต่อ อนาคตก็จะเป็นไปตามที่มันเป็น ไม่ใช่ตามที่เราคาดหวัง

อยากเอาชนะ ก็ต้องรับความพ่ายแพ้ให้ได้ ถ้าอยากได้ความยั่งยืน ก็ต้องยอมละความคาดหวังให้ได้ เท่านั้นจริงๆ